Het leek ons mooi om de watervallen 's morgens vroeg te zien, wanneer de zon nog laag stond. Om 9.00 uur liepen we het park in ($30 pp). Bij de ingang zijn informatiepanelen die van alles duidelijk maken over de Zambezi rivier, de watervallen zelf, de speciale biotoop rond de watervallen, flora en fauna en beheer.
De Zambezi is na de Nijl, de Congo en de Niger, de vierde grootste rivier in Afrika. De afstand van de bron tot de watervallen is meer dan 1000 km. De rivier heeft het hele jaar door voldoende water, maar de grootste hoeveelheid komt van de regenperiode van november tot maart. Voordat de vloed van dit water de Victoria watervallen bereikt is het april/mei.Dus in de periode dat wij er waren, stortte zich een enorme hoeveelheid water van de Zambezi naar beneden in de canyon. Dat heeft tot gevolg dat er een wolk van opspattend water en damp boven de canyon en de watervallen hangt en de hele omgeving benevelt. Je wordt er kleddernat!! Niet voor niets werden de watervallen in de plaatselijke taal Mosi-oa-Tunya - the Smoke that Thunders - genoemd!
Dit was het eerste wat wij van de watervallen zagen.
Overweldigend. Je wordt er stil van, alleen al vanwege het bulderende geweld van het water zelf.
Richting Main Falls werd het natter en natter. De poncho's gingen aan. Op de paden en uitkijkpunten langs de rand word je kleddernat, maar ook op de iets verder van de watervallen gelegen paden was de neerslag aanzienlijk en was het een hele kunst om foto's te nemen en ook de camera te beschermen.
De regen was op de uiterste punten zo dicht, dat je de watervallen nauwelijks nog kon zien. Dus liepen we eerst door naar het eind van het pad waar we uitzicht op de brug hadden. Dit is de oude brug over de kloof, die Zimbabwe en Zambia met elkaar verbindt. Op onze laatste ochtend zouden we nog een kijkje op de brug zelf gaan nemen.
We liepen terug en troffen een helder moment, waarop we de Main Falls wat beter in het vizier kregen. We besloten door het bos terug te lopen en nog eens naar het begin terug te keren.
We zijn hier veel te zuidelijk voor tropische regenwouden, maar door de warmte en vochtige atmosfeer is hier toch een heel bijzonder stuk regenwoud ontstaan met een prachtige en gevarieerde flora en fauna. Veel vogels hebben we gezien, zoals Sunbirds, Bulbuls, wevers en Hornbills.
Yellow bellied Greenbul
Black-backed Puffback (f) en onder, met de oranje ogen, een Wever
Trumpeter Hornbills maakten veel ophef bovenin de bomen
De bavianen deden dat op de grond. Toen ik deze moeder zo heel beschermend met haar kind zag lopen, vond ik dat wat vreemd. Andere jonge apen dartelden vrolijk in het rond. Het ene oog leek blind. Twee Afrikaanse meisjes durfden de apengroep, die op en rond het pad liep, niet te passeren en daarom zijn wij een stukje met hen meegelopen. We keken nogal op van hun angst en er deden zich ook geen problemen voor. De meisjes waren evenwel blij met onze hulp. Later zou blijken dat hun angst niet geheel ongegrond was.
We liepen voorbij de Main Falls terug naar Devil's Cataract. Het liep inmiddels tegen het middaguur en onder invloed van de zon werd het steeds helderder.
En kijk: bij de Duivelswaterval stond nu een prachtige dubbele regenboog! De kleuren tekenden zich helder af in de neveldampen.
Er is een pad naar beneden waar je een prachtig uitzicht hebt op deze waterval en op de canyon. We spraken een ranger, die trots vertelde hoe zijn vader al in dit park gewerkt heeft en dit pad indertijd heeft aangelegd. Hij was er zo trots op dat hij nu zelf, jaren later, als ranger in het park mocht werken!
Even spelen met verschillende sluitertijden. Hoe leg je de kracht en het denderende geweld van het water het meest sprekend vast in beeld? Het hele plaatje, close-ups? Je moet het meemaken en beleven, horen, ruiken, voelen om echt te beseffen hoe groots dit is.
Na een aangename lunchonderbreking gingen we nog een keer terug naar de Main Falls. Het was ondertussen twee uur en het licht is toch steeds anders.
Opnieuw kwamen we op de terugweg de bavianen tegen, maar met dat ik deze foto nam - op redelijke afstand, zonder de dieren zelf te benaderen - werd moederaap behoorlijk link en agressief. Waarschijnlijk ter bescherming van haar jong en nu werd me ook duidelijk waarom: het dier was inderdaad gedeeltelijk of zelfs geheel blind en miste ook een oor. Een paar andere apen sloten zich bij haar aan en blazend en snerpend drongen ze tot op een meter naar ons op. Heel eng, ik zat niet echt op een apenbeet te wachten. We zetten er een stevige pas en ik probeerde ze met mijn camera slingerend op enige afstand te houden, maar het was Rob die ze met een paar cameraflitsen genoeg schrik aanjoeg om ze van ons af te schudden. Inderdaad, een angstige ervaring en ik was er ook door verrast, hoewel ik zeker wel op mijn hoede ben met deze dieren. Multifunctioneel gebruik van de camera, merk en soort: onbelangrijk!
Het was tegen drieën dat we bij de uitgang kwamen, waar al vele poncho's de hekken kleurden om te drogen.
Je kunt in 1 of 2 uur rustig de wandeling over de paden langs de watervallen maken en dan heb je de watervallen goed kunnen zien en beleven. Wij waren wel blij dat we de tijd hadden en hebben hier moeiteloos een groot deel van de dag rondgelopen en genoten van de grootsheid van deze natuur onder verschillende lichtomstandigheden. Het zal vast ook prachtig zijn om een zonsondergang bij de watervallen mee te maken, maar zolang hebben we niet meer gewacht, omdat we ook nog iets anders wilden doen.
Spannend: morgen op zoek naar stropers tijdens anti poaching safari: http://renrbotswana.blogspot.nl/2015/05/wildlife-conservation-and-awareness.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten